مقدمه: نوكيسگي را معمولا چنين تعريف مي‌كنند: قشري كه از نظر درآمد به طبقه بالا و از نظر فرهنگي به طبقه پايين و حتي لمپن‌ها بسيار نزديك است. نوكيسه‌ها، از يك طبقه اجتماعي مبدا به يك طبقه اجتماعي مقصد پرتاب شده‌اند. اين پرتاب ناگهاني بر اثر يك اتفاق يا استفاده از رانت و شرايط و التهابات اقتصادي رخ مي‌دهد. آنها، ديگر نه خود را به طبقه اجتماعي مبدا متعلق مي‌دانند و نه با جايگاهي كه اكنون كسب كرده‌اند، آشنايي دارند. يعني از گذشته خود نفرت و از اكنون خود ترس و احساس حقارت دارند. نوكيسه براي اينكه به طبقه سابق خود ثابت كند كه ديگر به آنها تعلق ندارد و همچنين براي غلبه بر احساس حقارت خود در مقابل طبقه جديدي كه به آن پرتاب شده است، مجبور به تظاهر است و ساده‌ترين راه براي تظاهر، خريد ديوانه‌وار كالا‌هاي لوكس، نمايش عروسي‌ها، ميهماني‌ها و خانه‌هاي آنچناني‌شان است. اوج اين نوكيسگي را مي‌توان در صفحه «بچه‌پولدارهاي تهران» كه چندي پيش سر‌و‌صداي زيادي هم به پا كرد، ديد. صفحه‌اي كه بنا بر اين داشت تا در شرايطي كه بخش عمده‌اي از جامعه ما درگير معاش خود هستند ويلاهاي رويايي و ماشين‌هاي چند ميلياردي كلوپ بچه پولدارها را در چشم همه فرو كند. در گفت‌وگوي پيش رو ابعادي از نوكيسگي را با حسين راغفر بررسي كرديم. اين اقتصاددان معتقد است اينها كساني هستند كه نوعا در اثر ارتباطات و موقعيت‌هاي سياسي يا قوم و خويشي يا حزبي مي‌توانند در اثر تغييرات سياسي به يكباره به موقعيت‌ها و امتيازهاي اقتصادي، دسترسي به انحصار، دسترسي به اعتبارات بانكي يا قدرت تاثيرگذاري بر قيمت‌گذاري و قيمت‌ها در مورد برخي كالاها، دسترسي به اطلاعات درون سيستمي و... پيدا كنند و اين مي‌تواند موقعيت آنها را يك شبه يا در يك فرصت بسيار كوتاه به‌شدت دگرگون كند.